L'AZOGUE
DE TELÉMACO
L'escaezu
xela los ríos, les fontes,
les
venes del que nun duerme.
Aquel
hibiernu ñevó tanto
que
los llobos baxaron hasta'l mar
buscando
cobiyu ente les roques.
El
fríu d'aquel hibiernu aprobeció
cinco
años en corazón, inda manca
nos
deos, aria les manes, respiga
les
vidayes nesti branu de lluz
y
calor qu'escaleció milenta
díes
de sombres y ventolera.
Telémaco
terez nes nueches de chornu,
revuélvese
nel llechu asoleyáu
de
l'alborada apoderáu pol últimu sueñu.
Nun
van bien los asuntos de casa.
Munches
mañanes despierta sobresaltáu,
reconcómelu
nun saber si Ulises,
el
padre, ta muertu en dayures
o
sigue perende el so viaxe.
Sem comentários:
Enviar um comentário