ALBORADA ENSIN GAITA
Alcuando
despierto col día,
munches
alboraes échome con él,
inconstante,
mudable como'l tiempù
de la
mio tierra, nunca me siento solu
si los
deos rosaos d'Eos me rocen la mano.
Escomienza
otru día, remata otra nueche:
¿cuánta
xente que quixe nun ta equí,
cerca,
al llau, per dayures?
¿cuántos
filos rotos d'amistá, complicidaes,
deséu
compartíu, solmena cruel
l'aire
sele de branu a estes hores
-ente
les tenebres y la lluz, como
dixo'l
Dante que ye l'almacén abandonáu
de les
almes xuntes-, nesti riscar
d'una
ciudá que nun importa?
Apago
l'últimu pitu, bebo l'últimu tragu
de
whisky si toi pa echame, prendo na cocina de gas
un
cazu de café y dos güevos fritos na sartén
si ye
xornada de madrugar y saca-y los caniles
a la
vida corriente.
¿Cuánta
xente que podía tar agora,
metiéndose
na cama depués de tresnochar,
cuántos
que podíen tar sintiendo la mesma emisora
de
radio que yo de la qu'almorzaran,
-unos
y otros afogaos, enfastiaos, fartucos
del
brillu gris que tenía la vida cada día-
ya nun
tan equí, ya nun puedo sentilos
na
distancia como xente qu'alienda'l mesmu aire
qu'ún
a ciertes hores nes que lo mesmo
podemos
sentinos Napoleón énte la Efixe de la Pirámide
qu'un
suicida con ganes de terminar cuanto primero
l'asuntu
y que nun duelga?
Déxome
llevar como un nenu a escuela polos tos deos de rosa,
amiga
Eos, la que nunca faltes a la to cita.
Siéntote
cerca, tamién a tí, querida Atenea,
nos
güeyos asombraos de la curuxa
que
dende va ya unes selmanes escoyó'l portal de mio casa
p'abellugar
de les inciertes nueches y los inciertos díes.
Sem comentários:
Enviar um comentário