sábado, 3 de agosto de 2013

alborada ensin gaita

















ALBORADA ENSIN GAITA

Alcuando despierto col día,
munches alboraes échome con él,
inconstante, mudable como'l tiempù
de la mio tierra, nunca me siento solu
si los deos rosaos d'Eos me rocen la mano.

Escomienza otru día, remata otra nueche:
¿cuánta xente que quixe nun ta equí,
cerca, al llau, per dayures?
¿cuántos filos rotos d'amistá, complicidaes,
deséu compartíu, solmena cruel
l'aire sele de branu a estes hores
-ente les tenebres y la lluz, como
dixo'l Dante que ye l'almacén abandonáu
de les almes xuntes-, nesti riscar
d'una ciudá que nun importa?

Apago l'últimu pitu, bebo l'últimu tragu
de whisky si toi pa echame, prendo na cocina de gas
un cazu de café y dos güevos fritos na sartén
si ye xornada de madrugar y saca-y los caniles
a la vida corriente.


¿Cuánta xente que podía tar agora,
metiéndose na cama depués de tresnochar,
cuántos que podíen tar sintiendo la mesma emisora
de radio que yo de la qu'almorzaran,
-unos y otros afogaos, enfastiaos, fartucos
del brillu gris que tenía la vida cada día-
ya nun tan equí, ya nun puedo sentilos
na distancia como xente qu'alienda'l mesmu aire
qu'ún a ciertes hores nes que lo mesmo
podemos sentinos Napoleón énte la Efixe de la Pirámide
qu'un suicida con ganes de terminar cuanto primero
l'asuntu y que nun duelga?

Déxome llevar como un nenu a escuela polos tos deos de rosa,
amiga Eos, la que nunca faltes a la to cita.
Siéntote cerca, tamién a tí, querida Atenea,
nos güeyos asombraos de la curuxa
que dende va ya unes selmanes escoyó'l portal de mio casa
p'abellugar de les inciertes nueches y los inciertos díes.


Sem comentários:

Enviar um comentário