EL
GRAN ARQUITECTU
Les
razones del ser, l'enigma
de la
esistencia, la certeza
del
perdurar imposible de toles coses
y la
inutilidá de lluchar contra'l caos
fartón
del tiempu; la probe buelga
que
dexen na páxina de los díes
esperances,
sueños, unes llinies
escrites
a desmano na solombra,
lo
poco que somos, Aristóteles y Kant,
afáyase
na calle, a la vuelta una esquina.
L'encargáu
de la obra defende
la
solución trafallona qu'inxenió
pa
percontiar un andamiu mal trabáu
énte
l'apareyador. Cuspe les palabres,
ensin
que se-y escape el palillu del almuerzu
ente
los llabios, ponse mui derechu,
les
manes como posteros nos bolsos,
mira
al apareyador a los güeyos,
calteniéndo-y
la mirada
(nun
ta dispuestu a que se ponga
en
dulda la so probada esperiencia
nin la
validez de la so ocurrente técnica
-per
un momentu, paezme oyer
la
mesma voz de Dios falando
de la
so creación-):
“Ye
too provisional. Nesti mundu too ye
provisional:
el cielu y la tierra.
Y no
por eso el cielu cai enriba la tierra”.
Sem comentários:
Enviar um comentário