ADRIANO
NA FIN
La
vieyera ye esti fríu
permanente
en cuerpu, el xelu
qu'adormez
manes y piernes,
el
canséu en corazón
terecíu
d'un hibiernu largu
que
bien lluego ha terminar.
Paso
los díes
reclináu
na desgana o
tentando
folgar nel llechu
duru
de los mios propios
güesos
y cuando me llevanto
nun me
respuenden
les
fuerces, siéntome
atrofiáu,
ensin ganes
nin
fuelgu pa volver
andar
ente los homes.
De tol
trasiegu de vivir
con
salú y determín
namás
echo de menos
sentir
ente les piernes
el
palpir d'un caballu,
la
caricia de les riendes
ente
los deos y esi gustu
de
calcar los pies nos estribos
onde
nunca cansaben.
De la
memoria que queda,
la que
dexo a esi secretariu
del
que poco me fío: el tiempu,
poques
coses me raspien ya
l'alma
y la propia estima.
Llevé
la paz y la guerra
a onde
naide quería dir,
a les
fronteres (elles fueron
siempre
el llugar onde viví
con
más sentíu la impresión
de tar
alrodiu un llar, de tar
afayadizu
nuna tierra, nuna casa).
Lexislé,
fice xusticia, tamién
seguramente
política rastrera
-la
que pintaba y me convenía,
como
tolos que tuvieron
poder
y la necesidá de preservalu-.
Amé,
fui feliz y inda más infeliz,
les
ciudaes onde llevanté altares,
estatues,
templos, mausoleos
de
mármol al amor, al sonce dios
perdíu,
tán toes enforma llonxanes
pa que
pueda volver a elles
o pa
echales en falta.
A
estes hores de la vida poco
ye lo
qu'echo en falta, de menos.
Acasu
namás aquel palpir d'un caballu
ente
les piernes, la caricia
de les
riendes nos desos,
la
sensación de que namás
con
picar los estribos podía volar,
vencer
en toles batalles.
Écholo
bien de menos nesta batalla
que'l
fríu de la muerte remana
al so
caprichu
y que
me ha vencer,
como
alcuando tamién desea un mortal:
echáu
nuna cama, cansáu de too, indignu.
Sem comentários:
Enviar um comentário