calor

Piqué a la so puerta porque dalguién me dixera qu'aquel home sabía bien de coses escaecíes cuantayá en tola contorna. Sicasí, noté bien lluego, que nun yera paisanu de munches palabres. Convidóme a un café de pota bien cargáu na mesa de la cocina, una mesa enforma grande pa un home avezáu a vivir solu. Na mesma cocina, a ras de suelu, un ventanu dexaba ver la corte de les vaques. 
Remembrábamos histories de los sos antiguos énte les taces de café y a cada poco él, con un indisimuláu azoguín en cuerpu, llevantábase a mirar pel ventanu. "Tengo una vaca pa parir", desplicóme pasáu un tiempu. Falaba posao y mirando a los güeyos, con esa cachaza que fai a los grandes homes, a los héroes, caltener una charra sosegada mientres alredor cai el mundu, arde Troya o una vaca ta a piques de parir.
Cuando llegó'l momentu dexóme acompañalu. "Ye la primer vez que veo aidar parir a una vaca", confesé-y con esa sinceridá que nos desarma'l pudor al emocionanos y a él dio-y la risa. Arrimó la cría a la madre coles manes manchaes del sangre de la vida y nel mesmu tonu sosegáu col qu'enantes compartiera la so memoria más íntima comigo escomenzó a retafilar del escasu negociu que suponía güei l'actividá ganadera, de costes, beneficios y la dictadura en materia productivo de la Comunidá Europea, de qu'aquel llabor namás podía caltenese por fidelidá a una forma de vida, la única qu'él conocía. Mentantu nengún de los dos quitaba'l güeyu de la madre esllabiotando los retales de la placenta nel cuerpu de la cría. "¿Y qué sientes?", preguntóme él de sópitu, desandando'l camín de la conversa hasta'l intre nel que ún quedara alloriáu pola emoción. "Calor -contesté-, siento un calor tan prestosu nesta corte que namás puedo llamalo riqueza, bayura de ser en mundu, dalgo qu'enxamás diba entender nengún babayu economista burócrata de la Unión Europea nin d'equí a La China".