Manes puerques

Seya como fuere, ye innegable que nel bon gustu del que nos emponderamos, mécense elementos d'una llimpieza dalgo duldoso y d'una hixene discutible. Al revés de los occidentales que s'abatanen por esborriar dafechu tolo que seya porcura, los estremo-orientales enfontámonos en conservalo como oro en paño y talo ye, pa presentalo como una buelga fonda de lo que ye guapo.
 
Tanizaki (“Emponderamientu de la sombra”)


 
MANES PUERQUES

El refinamientu ye fríu
y tien un aquello de sucio:
les manes que goraron al gochu
y s'entafarraron del so untu
irguieron Santa Cristina de L.lena,
pulieron los bixos de la Caxa de les Ágates
y de la Cruz de la Victoria,

manes tosques y puerques
d'amasar pan de centén
dibuxaron les formes
de les besties apocalíptiques del Beatu de Liébana,
los deos enllordiaos de sangre y cuayu
del curiosu qu'aidó parir el xatu
a la vaca roxa ente l'estru de la corte
tallaron les arquivoltes y capiteles
de San Xuan d'Amandi,
los delicaos motivos solares d'horros y paneres,

la mano que tizó el llar
y enllenó la llámpara d'esquistu
na nueche sola del Padre Galo
rimó jaikus y versos de Goethe
na llingua de falar coles pites y col diañu...

Aii, amigos, tamién a mi me prestaba
si tengo facer dalgo de provechu,
unes llinies que l'aire nun lleve
nuna selmana,
ser refináu, dexar nelles impreso
eso que Tanizaki llama con delicadeza:
“los efectos del tiempu” y que darréu traduz:
“en realidá ye'l bellume que produz
la suciedá de les manes”
nes coses que sobreviven
a la caducidá de toles coses.