Ye un llugar común que se siente a menudo ente les munches trivialidaes coles que rellenen los noticieros diarios les cadenes de televisión: la solidaridá humana puede mover montes.
Naide con un poco d'enfotu nun mundu meyor puede duldar de la capacidá estraordinaria de les xeres colectives pa llograr sueños que nengún individu solu sería quien a llograr, siquier pa él mesmu, por munchu empeñu que punxere nello. Ún cree neso, naturalmente.
El casu ye qu'en toa xuntanza de xente llibremente aceptada siempre surden ente los espíritus bienintencionaos del colectivu dellos qu'algamen asumir la misión del lliderazgu. Siempre hai dalguién que s'amuesa más decidíu o qu'alza más la voz o qu'ensin alzala sabe ser lo bastante elocuente pa consiguir que los demás lu acepten como cabezaleru.
Mesmo les xuntances colectives más sensibles a rocear de cualaquier autoridá individual, como los movimientos llibertarios, nun fueron quien a impidir que los seduciera la personalidá de los elementos más combativos o exemplares: basta alcordase de la fé ciega cola que siguién los anarquistes d'esti estáu a Durruti o a otros cabezaleros de la CNT y la FAI.
Ye verdá que Durruti foi un home exemplar hasta la muerte: cuando unos tiros perdíos acabaron cola so vida, nel cuartu onde s'agospiaba nun hotel incautáu de Madrid dexó una maleta na que guardaba tol so patrimoniu: una pistola, dos o tres mapes y unos prismáticos. Sicasí, nin la so exemplaridá nin la so campechanía, foron evitar qu'hubiérelos que morríen invocando'l so nome, como otros el de Líster, Lenin, Franco o Cristo Rei.
La vocación por ser la oveya prieta o escarriada del rebañu ta al algame de cualquiera. Son pocos, empara, los que deciden siguir esi destín hasta les últimes consecuencies. A la fin, ye más cómodo y menos fatigoso, siguir les buelgues de los más decidíos o elocuentes de la masa, detrás de los que siempre va, un pasu delantre o detrás de la cabanada, otru espíritu qu'adopta la misión de guardián subordináu al cabezaleru: el perru pastor. Y tres d'ellos va seguru'l rebañu, la parroquia, la comuna, l'últimu y más actual movimientu revolucionariu que s'alce contra l'autoridá corrupta y opresora de los d'arriba.
Ye'l sempiternu xirar del molín de la hestoria alrodiu el so propiu exe. Siéntese la natural voluntá de destruir un orde pa organizar otru meyor, más xustu y equitativu. Ensin estos movimientos d'axitación de xuro siguíamos tan besties y oveyes como fai milenios, sieglos, años.
Pero poco cambia tocante a la l'aceptación mansa de los qu'asumen el papel de cabezaleros y de les sos idees, de xuro más que por falta de valor o iniciativa, por pura pereza. Acéptase cada nueva fundación del mundu colos mesmos pilpayos: siempre hebo dalguién que supo alzar la voz enriba de los demás y esi foi el sacerdote o el chamán de la tribu, el xefe de los guerreros, el princeps inter pares...el meyor de los suyos, inda toos fueran iguales...
Ye lo qu'hai. Lo que siempre hebo y non por ello dexó'l mundu d'avanzar enxamás, la xente de revolvese y lluchar.
Sem comentários:
Enviar um comentário