terça-feira, 15 de junho de 2010

l'esconderite del fríu

Escuéndeste na lluz,
en zones ocultes
de los díes
que dexa correr
la ciudá
como un ríu
ente les rieres
del silenciu,

guárdeste
dientro una lluriga
allumada día y nueche
col escamplor
de tolos pasos
perdíos
a la busca 
un camín
nel qu'esborriar
les buelgues
pasaes y toles del futuru,
les que pudieren delatar
el to rastru como la babaya
d'un llimiagu,

escuéndeste
nel bardial
como un guxán de lluz
vedáu a la vista
de los caminantes,
como un llumeral
que namás
siente arder
alló alluende
no cimero
el llobu,

después de tantos años,
después de tantes tormentes
allumes como
una estrella de xelu
yes una foguera
que nun escalienta
nengunes manes,
nengún rancor.

Sem comentários:

Enviar um comentário